Mazarine, Mitterrand's secret daughter: Friends were forbidden in our house, even phone calls
2024-12-01 15:28:34
TiranaPost
Mazarine M. Pingeot, 49, a philosophy professor and writer is the world's most famous secret girl. Someone in Paris - in the Elysee and among the circles of power - knew of her existence, but the rest of France was unaware that the great Mitterrand, the first left-wing president of the Fifth Republic (from 1981 to 1995), married with Danielle Gouze and officially the father of Jean-Christophe and Gilbert, there was also a second family, consisting of the curator of the Musée d'Orsay, Anne Pingeot and a daughter.
Near the Eiffel Tower and its millions of visitors, in one of the most visible places on the planet, for seven years three people lived and loved each other, sheltered from the world, in a service apartment made available by the French state.
What was it like to see your childhood home again?
"I didn't expect it, but I took advantage of the book because I had some accounts to settle with that country. I've never liked it, I've often used it as a touchstone to choose the opposite. With my father and mother we were hidden and protected by a gate on the Left Bank, west of Paris, and instead for years I lived on the Right Bank, in the Marais, on a ground floor open to all."
Why did you decide to come back now, over thirty years later?
"The idea of the publisher removed the burden of responsibility from me, I had never dared to do it before. I took advantage of ideal conditions: those who live there today kindly left, the administrator gave me the keys, and for 24 hours I could live there and observe the place with a magnifying glass, like a scientist in a laboratory, in my case in search of memories."
What was this house like?
"A glacial place, where the magnets were definitely not attached to the fridge. All serviced apartments are a bit like that, but in our case even more so because we never made a real move, my parents kept their own homes and we came here first for two days a week, then three, then four, finally seven, but we didn't touch anything, we didn't change the furniture or the upholstery, which I hated."
Why did you settle there?
“Për arsye sigurie. Shtëpia e nënës sime, në rrugën Jacob, ishte shumë e vogël dhe e vështirë për t'u mbrojtur nga oficerët e shoqërimit. Kështu shkuam në rezidencën Alma. Por e kishim gjithmonë valixhen gati për të ikur. Ne kemi jetuar atje, por askush nuk e dinte dhe askush nuk duhet ta dinte.
Por aty mori formë familja juaj, me rituale dhe intimitet. Në libër ju tregoni për babain, kreun e shtetit François Mitterrand, i cili mban pilula në tryezën e shtratit ose lan dhëmbët, për nënën që mbyll derën për të bërë dush, për mbrëmjet para televizorit.
“Ka dy aspekte që ngatërrohen. Nga njëra anë, Alma ishte një vend jashtë hapësirës, jashtë gjeografisë së Parisit, me një lloj ekstraterritorialiteti; nga ana tjetër, sapo dera mbyllej, babi dhe unë luanim damë dhe shikonim lajmet së bashku. Një jetë normale, qoftë edhe pse e mbyllur në vetvete”.
Nuk keni pasur kurrë mysafirë?
“Kurrë, askush. Nuk ishte një shtëpi ku mund të kalonte një nga shokët e mi të shkollës dhe t'i binte telefonit, për shembull. Kur më kërkuan të kthehesha për të shkruar librin, nuk m'u kujtua as adresa, 11 quai Branly 75007, sepse nuk ia dhashë askujt. Unë kurrë nuk kam marrë apo shkruar një letër duke përdorur atë adresë."
A binte telefoni?
“Po, por ishte kryeministri Michel Rocard, në mes të natës, që i njoftoi dorëheqjen babait tim, ose ndonjë lider botëror që telefononte në momente të çuditshme për ne, për shkak të zonës kohore. Nuk e mësova kurrë numrin e telefonit, nuk ia dhashë askujt. Unë ia kalova atë vetëm të dashurit tim të parë, të vetmit të cilit ia tregova se kush isha në të vërtetë. Në shtëpinë tonë telefonoi Xhorxh Bushi dhe dashurua ime e parë”.
E keni ndjerë ndonjëherë kënaqësinë e të jetuarit në një vend të mbrojtur, ju të tre kundër botës?
“Po, kur ishim të tre bashkë. Por kjo ndjenjë u zhduk kur mbeta vetëm në shtëpi. Pastaj kamari u zbraz dhe një ndjenjë e tmerrshme zbrazëtie pushtoi. Në ato momente ishte e vështirë”.
E ndjetë peshën e paradoksit? Vajza e burrit më të fuqishëm në Francë, por e padukshme?
“Gjithçka është paradoksale në këtë histori. Unë isha një vajzë e paligjshme e presidentit dhe në të njëjtën kohë më duhej herët a vonë të bëhesha trashëgimtarja e tij. E padukshme dhe më pas nën sytë e të gjithëve, kur më zbuluan”.
Si ishte babai juaj me ju?
“Shumë i butë, edhe pse me modesti të madhe. Ishte një brez ndryshe, më i përmbajtur. Unë ia tregoj dashurinë fëmijëve të mi gati duke i ngrënë, sot ne prindërit jemi më demonstrues për këto gjëra. Babait tim i pëlqente të shikonte ndeshje futbolli me ne, i ulur në divanin tonë me vija kuq e bardhë. Platini, Giresse, kombëtarja apo skuadra e Saint-Etienne... Ai acarohej dhe bërtiste në momentet më emocionale. Më pas rikthehej dhe na shpjegonte rregullat. Nëna ime herë pas here shikonte ekranin, por nuk interesohej. Ajo që i pëlqente ishte që të tre ishim pranë njëri-tjetrit”.
Dhe si ishit ju me babain në fëmijëri?
“Doja të isha e preferuara, gjë që ishte mjaft e lezetshme pasi isha fëmijë i vetëm. E preferuara jo në krahasim me vëllezërit që nuk i njihja, por në krahasim me çdo dashuri tjetër të mundshme, me një person tjetër, qoftë edhe imagjinar. Unë vazhdimisht e pyesja "kë do më shumë?"
Një vajzë jashtë martese nuk është një skenar aq i rrallë dhe as i paqëndrueshëm shoqëror tani. Sekreti juaj familjar varej nga epoka apo nga përgjegjësitë e babait tuaj?
“Të gjithë përbërësit për një zgjidhje të atij lloji ishin aty. Personaliteti i babait tim, i cili ishte shumë diskret për ndarjen mes jetës publike dhe private, dhe një epokë që e bëri të mundur. Dhe pastaj fuqia e babait tim i bëri të gjithë të mendoheshin dy herë përpara se ta mërzitnin. Kështu që sekreti u mbajt për një kohë të gjatë”.
Kjo ndarje midis publikut dhe privatit ra më 10 nëntor 1994, kur "Paris Match" publikoi në kopertinën e saj një foto tënden me babain, duke dalë nga restoranti Divellec në Invalides, dhe titullin "Mitterrand dhe vajza e tij, historia tronditëse e një jetë të dyfishtë”. Si e përjetuat atë moment?
“Fotografët pretenduan se më kishin bërë një nder, sikur të më kishin çliruar nga robëria, sikur të ishin samaritanë të mirë. Por deri atëherë e gjithë jeta ime ishte ndërtuar rreth sekretit. Dhe befas më tundën themelet. Nuk kisha më asgjë për të më mbështetur, sepse befas u bëra objekt i kuriozitetit të botës. Më duhej të mësohesha me situatën e re, por u desh kohë. Jam munduar të jem njeriu më normal i mundshëm”.
A ishe mësuar me sekretin?
“Isha aq e mësuar me të sa për mua ishte një refleks instinktiv. Në makinë askush nuk më pyeti, por kur mbërritëm në Alma u ula midis sediljeve, që të mos më shihte njeri. Në njëfarë kuptimi më pas, kur u bë e njohur ekzistenca ime, vazhdova të fshihesha, por jo për të njëjtat arsye. Pas asaj fotoje më duhej të mësoja t'i shpëtoja paparacëve dhe kuriozitetit të mediave."
Ndoshta momenti i kuriozitetit më të madh global ishte ai i funeralit të babait, në Jarnac, më 11 janar 1996. Me atë imazh të humbur në histori, dy gratë Danielle dhe Anne dhe dy familjet u mblodhën rreth arkivolit. Si i përjetuat ato momente?
“Më dukej fantastike dhe në të njëjtën kohë e natyrshme që ishim të gjithë aty, të dy familjet. E natyrshme, në përputhje me jetën e babait tim dhe njerëzve që e donin, njerëz tolerantë që e pranuan situatën. Isha e lumtur që isha me vëllezërit e mi në atë moment”.
Dhe a ishit në dijeni të rëndësisë shoqërore të asaj ngjarjeje, kur familjet e gjera nuk ishin aq të përhapura dhe të pranuara?
“Sidomos më pas, sigurisht. Por aty-këtu... Kuptova se isha pjesë e një eventi të madh publik, i rëndësishëm edhe për familjet e tjera, ndoshta. Por në të njëjtën kohë për mua ishte një çështje intime dhe jo e vogël. E dija që bota po më shikonte dhe vëzhgonte, por mbi të gjitha po varrosnin babanë tim”.
In 2016 Gallimard published the wonderful letters your father wrote to his mother, the great love of his life. Then there was a show in the theater. What effect did it have on you?
"It was a little strange. Beautiful because it proves that I was the fruit of a great love. But that great story of theirs also put a little pressure on me. As a teenager, you hope to meet the man of your life, you dream of experiencing an extraordinary and unrepeatable love. My parents set the standard very high."
A few years ago you changed your name, finally adding your father's. And the book is signed Mazarine M. Pingeot. Why after so long?
"I don't even know exactly why. Perhaps it is a sign of acceptance of the whole story, a gesture of calm. Finally I register on a normal line".
But you didn't use his full surname, Mitterrand, in the book. Only the first one.
"It seemed a bit too much. And then they always called me Madame Pingeot, at school they called me "Pingeot", that's how I've built myself now. At the beginning I chose a discreet presence".
What is left of the father's legacy?
"It seems to me that when François Mitterrand is mentioned there is always a form of respect, associated with love or hate. Proof that his memory is still very much alive. When I meet readers at presentations, I am often approached by people who, with tears in their eyes, talk to me about the victory of 1981, the left in power for the first time, the hope in a world finally ready to change".
And hate? Why?
"I find it strange, especially in certain left-wing circles. The usual problem of the left is who should remain clean and in the opposition, because if he goes to the government he is accused of having his hands dirty. But apart from that, and apart from some right-wing people who left France at that time because they were really convinced that because of my father, Soviet tanks would arrive on the Champs Elysees, I would say that people usually give me a very emotional memory".
Did your father end an era? Was he a statesman of another level?
"He had a different stature, nourished by history, culture, literature, science. But it is not the fault of today's politicians, my father belonged to a generation that fought, that witnessed the birth of Europe... After all, politicians are the expression of society. And we have what we deserve."
