Abdication Syndrome: Why do some people blindly follow political or religious leaders?
2023-05-29 14:37:58
TiranaPost
By Steve Taylor/ A few years ago I wrote an article titled "The Abdication Syndrome" in which I tried to explain the power certain religious cult leaders, corrupt gurus and political leaders have over their followers.
The latter relinquish responsibility for their lives, of their own will, and offer an unconditional commitment to the leaders. They obey their orders without thinking about the consequences, as if they are almost hypnotized.
No matter how badly the leaders behave, their followers always find an excuse to maintain their image of infallibility. I argue that this "Abdication Syndrome" stems from some people's unconscious desire to return to the state of early childhood, when their parents were infallible, all-powerful figures who controlled their lives and protected them. from the world.
They are trying to revive that childhood state of unconditional devotion and irresponsibility. For them there is no need to think for themselves because their leader knows all the answers. There is no need for them to worry about anything because the teacher will provide everything they need.
They no longer feel insecure, incomplete or confused. They simply enjoy the teacher's love and protection, as they once did with their parents. In my new book "DisConnected", I describe the "Abdication Syndrome" in new detail. Among other things I explain that the syndrome is so powerful that it leads to a specific altered state of consciousness, or as we might call it, an abdicated state of consciousness.
I once had a conversation with a well-known spiritual teacher (guru). As I arrived earlier than the meeting time, I wandered around his headquarters looking at the books and other objects of the center. I also spoke with one of the teacher's followers who disturbed me a little with his blank stare and childish admiration for his teacher.
"He is one! It's everything I've been looking for. Since I follow him, everything has gone very well in my life" - he told me full of enthusiasm. I remembered that I had encountered that blank stare before. A few years ago, an acquaintance of mine invited my girlfriend and I to attend a seminar of her spiritual group.
I knew right away that it wasn't for me. I was disappointed by the great reverence they showed for their teacher (who was not actually present). Every time they mentioned his name, a big smile appeared on their faces, just like teenagers in love.
Po ashtu, unë u habita jo pak nga cilësia e dobët e mësimeve, të cilat ishin kryesisht jo koherente dhe plot klishe. Por ajo që më shqetësoi më shumë, ishte shikimi i zbrazët i secilit prej tyre. Çdokush, miqtë apo të afërmit e atij që i është bashkuar një kulti, do ta njohë këtë shikim të ngjashëm me ekstazën.
Siç vuri në dukje një ish–pjesëtar i Kishës së Unifikimit për anëtarët e grupit:”Ata të gjithë kishin sy të qelqtë, si dy vezë, që hapeshin aq shumë saqë dukej sikur bebëzat do u pëlcisnin”. Në fakt, ky shikim “me sy të qelqtë” është investiguar nga studiuesit.
Sociologu Benjamin Zablocki e përshkroi këtë “vështrim të zymtë, të tërhequr” – së bashku me një buzëqeshje të frikshme të ngrirë – si një shenjë klasike të shpëlarjes së trurit apo “nënshtrimit konjitiv ekstrem”. Sociologu tjetër Mark Galanter, besonte se “vështrimi i qelqtë” ka një efekt izolues. Ai përcakton kufijtë e grupit dhe i largon të huajt.
Por nga këndvështrimi im, shikimi me “sy të qelqtë” është një shenjë e sigurt e “Sindromës së Abdikimit”. Ai është vështrimi i njerëzve që kanë hequr dorë nga përgjegjësia për jetën e tyre dhe janë kthyer në gjendjen e përkushtimit si fëmijë ndaj një figure atërore.
Kjo gjendje e abdikuar e ndërgjegjes është e ngjashme me hipnozën. Tek e fundit, tipari thelbësor i hipnozës, është se një person heq dorë nga vullneti i tij dhe e lejon hipnotizuesin të marrë përsipër “funksionet ekzekutive” të mendjes, të cilat menaxhojnë sjelljen tonë dhe kontrollojnë vendimet dhe emocionet tona.
Unë jam pak ngurrues për të përdorur termin “shpëlarje truri” në këtë kontekst, pasi kjo nënkupton se anëtarët e kultit janë viktima të pafajshme të liderëve keqdashës. Në librin tim të ri, unë sugjeroj që udhëheqësit e kultit, gurutë e korruptuar dhe udhëheqësit politikë autoritarë janë personalitete “që nxitin një shkëputje të madhe nga bota” dhe që dëshirojnë pushtet dhe admirim.
Ashtu si me hipnozën – kur një subjekt e lejon hipnotizuesin të marrë përsipër vullnetin e tij Sindroma e Abdikimit është (të paktën në fillim) një marrëveshje midis ndjekësit dhe udhëheqësit. Ndjekësi ka një nevojë psikologjike për të adhuruar dikë, ndërsa udhëheqësi ka nevojë psikologjike për t’u adhuruar.
Është një marrëveshje midis një personi që dëshiron të marrë rolin e fëmijës dhe një personi që dëshiron të marrë rolin e prindit. Sindroma e Abdikimit nuk sjell një përfundim të mirë. Ashtu si të gjitha marrëdhëniet toksike, marrëdhënia midis liderëve autoritarë dhe ndjekësve të tyre të nënshtruar, është e dënuar të shkojë keq që në fillim.
Because it is based on pathology from both sides: the hyper-influence of leaders, and the insecurity and psychological immaturity of their followers. Also, it is a very unstable relationship, because of the giant gap between the leader (with his associates) and his subordinate followers. Any pathocracy – in the form of a cult or a government – inevitably leads to conflict, chaos and self-destruction.
Originally published on Bota.al
