Shënime në Blog

When Umberto Eco created his personal library with 35 thousand books

Umberto ua hapte rrallë derën të huajve, por njëkohësisht merrte pamjen thellësisht krenare të një njeriu që po bëhet gati të zbulojë diçka shumë të rrallë, dhe i kujdesshëm që mrekullimi, habia dhe kurioziteti ta preknin siç duhej vizitorin. Ishte dhoma e librave të lashtë, 1300 vepra me kosto të pamundura, të disponueshme vetëm në tre a katër librari antike në botë dhe ku Eco kishte investuar gjithçka.

When Umberto Eco created his personal library with 35 thousand books

By Furio Colombo / Eventually, after filling his Milanese home with stacks of books like skyscrapers (there was even Park Avenue and Fifth Avenue in the narrow spaces to walk), Eco decided. It was up to him, his wife Renate, children Stefano and Carlotta to go live with the books and not the other way around. The space would have to be large enough to hold the libraries that were created for work, for research, for passion, for memory. Chairs and a bed are enough for a man, according to the governor of the books and his female associate.

Fortunately Renate was a designer, precisely during the years when in Milan designing spaces and moving objects was more important than building turbines and moreover it was something that gave authority even to risky ventures. For example, Renate had found the large and ruined environment of an abandoned bank, while Umberto immediately saw his project come to fruition: books everywhere, those from the early days (childhood and school) those of the present, the population extensive literary work of a project that he started immediately (when we were both wandering the stalls of Europe in the 50s), together with the books that Eco had already written and continued to write, often breaking new ground, alternating with “ Diario Minimo" to narrate things in a different way for every reader to

When Umberto Eco created his personal library with 35 thousand books
Umberto Eco dhe bashkëshortja e tij Renate

Ishte e njohur tashmë shprehja “nëse ka një Parajsë, ajo duhet të jetë bibliotekë”. Eco e imagjinoi parajsën e tij shumë angazhuese. Kur isha mik në shtëpinë e re – ende kantier, plot me libra dhe beton (por Renate kishte krijuar tashmë një kopsht aty ku më parë ishin sportelet) flija në dhomën e Stefanos, ku arrihej përmes korridorit të librave. Shpesh, natën dëgjoja hapa të shpejtë lart e poshtë në korridor. Ishte një rrugëtim shumë i gjatë, prej nga fillonte shtëpia deri aty ku mbaronte. Një mur i pakufi librash që rregullohej e rregullohej vazhdimisht edhe në mes të natës.

Nëse Tondelli (shkrimtar italian) dilte jashtë gjeneratës së tij ose nga rrugëtimi narrativ, apo nëse “La luna e i falò” (romani i fundit i shkruar nga Cesare Pavese) i ishte caktuar pa dashje letërsisë antifashiste, bëhej menjëherë rregullimi i duhur, që zbulohej nga rishikimi i vazhdueshëm në dhomën e redaktimit në mënyrë që në atë pafundësi librash, zonat e gabimeve të mos rrezikonin zgjerimin.

Dhoma e redaktimit ishte në fund të korridorit të librave dhe që në fillim përbënte imazhin perfekt për “Numri Zero”, romanin që Umberto do ta shkruante shumë vite më vonë, e që po ashtu ishte trilli i tij i fundit si shkrimtar.

Ishin tre tavolina të mëdha. Njëra me letra të sapohapura dhe me fashikuj të shkruar në disa gjuhë të ndryshme, një me dorëshkrime të mbledhura në koleksione, të cilat në pamje të parë dukeshin të hedhura rastësisht, por vetëm pas pas, teksa prisje në këmbë sepse karrige nuk kishte, kuptoje se në atë rrëmujë të çmendur kishte rregull. Dhe një tavolinë e tretë me libra të sapo ardhur, disa me kopertina të palexueshme të gjuhëve orientale.

Në fund të dhomës “së redaktimit”, pranë dritares, ishte tavolina e Umbertos me kompjuterin në qendër (ai duhej të përfundonte gjithmonë diçka përpara se ta vinte re se dikush kishte ardhur) dhe e njëjta dendësi rrëmuje si në tavolinat e tjera me letra që sapo ishin printuar, me libra të hapur për të parë mirë kopertinën, letra të shkruara me dorë apo vizatime me diçiturë. Pas asaj tavoline ishte tavolina e një sekretareje apo asistententeje të mirë dhe të rastësishme, e cila - nëse ndodhej - dukej e humbur pas barrierave të materialeve të shkruara që shtoheshin vazhdimisht. Përshtypja e çuditshme, dhe kurioze po ashtu, ishte se kjo strehë e mbushur me gjëra që lidhen me librat nuk ishte një vend arratisjeje për dikë, por një punë kolektive.

When Umberto Eco created his personal library with 35 thousand books

Dhe nuk do të ishte zbuluar kurrë fortesa e vetimës së Ecos nëse ai vetë nuk do të na udhëhiqte nëpër të. Duhej të ktheheshe nëpër korridorin e pafund të librave (plot tridhjetë e pesë mijë, aty ku dikur ishte një bankë e tërë) dhe të gjeje një derë të vogël që mund të mos e kishe vënë re përpara se të hyje në pjesën familjare të shtëpisë.

Umberto ua hapte rrallë derën të huajve, por njëkohësisht merrte pamjen thellësisht krenare të një njeriu që po bëhet gati të zbulojë diçka shumë të rrallë, dhe i kujdesshëm që mrekullimi, habia dhe kurioziteti ta preknin siç duhej vizitorin. Ishte dhoma e librave të lashtë, 1300 vepra me kosto të pamundura, të disponueshme vetëm në tre a katër librari antike në botë dhe ku Eco kishte investuar gjithçka që shkrimtarë të tjerë jashtëzakonisht të suksesshëm do t'ia kushtonin jetesës së mirë.

Por kishte edhe një mrekulli më shumë që të mbante dhe të argëtonte në pragun e “studiolo”-s (fjalë e thënë nga Umberto). “Studiolo” ishte projektuar dhe krijuar nga e bija, Carlotta. Puna e saj e parë si arkitekte ishte shumë e bukur në rigorozitetin e thjeshtë klasik, më e bukur se kopja e përpikte që u bë në bibliotekën “Braidense” në Milano ku institucioni donte të nderonte në javën e parë të korrikut dhuratën që iu bë Milanos nga familja Eco me dorëzimin e librarisë së Umbertos, një dhuratë e jashtëzakonshme për të përmbushur dëshirën e një shkrimtari të jashtëzakonshëm.

While the "corridor books" went to the University of Bologna where Eco taught for forty years. The custodians of the library are four of his students and nothing went in vain, although everything is the fruit of a very passionate battle won by Stefano Eco with the State Library, who wanted everything, without distinction, to be lined up and consistent with all other materials. But as Eco said, "if there is a Heaven, it is a library". He was right in this too.

*Furio Colombo is an Italian journalist, publisher and politician, friend of Umberto Eco. Umberto Eco's 1,300 antique books have been preserved in Milan, while over 35,000 books of the great library have been made available to the University Library of Bologna. The article was translated by Erjon Uka.