What I learned from the 8 times I was very close to death
Historia e Chris Jankulovski që i shkoi vdekjes 8 herë fare pranë. Për shkak të një çrregullimi të rrallë, të quajtur VHL, që shkakton gjendra që rriten në trup, Chris është operuar disa herë. Ndërhyrje në sy, të tru, në veshka… Ka humbur aftësinë për të lëvizur. E ka rifituar sërish. Mjekët i kanë dhënë një limit. Deri sa vite mund të jetojë. As afatet dhe as sfidat shëndetësore s`e ndalën të shpenzonte 8 muaj për të zbuluar të bënte atë që donte.
Po çfarë i mësuan takimet me vdekjen dhe cili është mesazhi që jep në esenë e tij?
2023-01-26 09:34:21
TiranaPost
By Chris Jankulovski/ When I was a teenager, I started having some benign blood-filled glands, or lymph vessels, in my eyes. Both the doctors and I were puzzled for years as to what it was. They just didn't understand why a 16 year old had tumors.
Eventually I was sent for some sort of blood test that used genetic DNA sequencing - a big deal for the early 90's in Melbourne, Australia. The results came back and the doctors said there was good news. 'We know what is causing your tumors Chris, we would like you to see this specialist.'
I drove to what looked like a lawyer's office and sat as a specialist revealed my diagnosis in a very brutal manner. 'Okay, Chris,' he said, 'We've discovered the reason for your tumors. You have a condition called Von Hippel Lindau Syndrome (VHL). Your life expectancy with this condition is on average 30 years.'
VHL is a rare, inherited disorder that causes tumors to grow in certain parts of the body. While they are usually benign, there is an increased risk of developing malignant tumors.
This was. I did not receive any support or any brochures. As soon as I left, I sat in my car and I thought, 'What's the point?' My life had just begun and here I was told I would die for a maximum of 30 years.
Not only did I lose any ambition I had, I gave up all hope for any future. I was a very angry young man and constantly challenged the doctors about my condition. At the time my parents didn't have the disease, so I couldn't understand why I had it. My father was diagnosed with the condition VHL much later in his life.
At the time I was in college studying graphic design, but after the diagnosis I dropped out and started a regular job. I just wanted to lie down for a while, so when a friend of mine said, 'Who wants to go to America?' I said, 'Hell yeah, I'll come. Let's get out of here.
Në vitin 1994, shkova në një aventurë nëpër Shtetet e Bashkuara për gjashtë muaj. Kalova kohë të mirë duke bërë disa punë të pjesshme, me qëllimin e vetëm për të mos pranuar gjendjen time dhe për t`ju shmangur skanerave, analizave.
Kur u ktheva në Australi, në moshën 21-vjeçare, pata përvojën time të dytë afër vdekjes. E para kishte ardhur në moshën 7-vjeçare, kur apendiksi më plasi dhe gati më vrau, megjithëse kujtimet e mia për ngjarjen janë të mjegullta.
Tjetra erdhi kur isha duke marrë me qira një shtëpi pushimi me miqtë e mi në bregdetin australian. Deti ishte i trazuar dhe kur shkova për të notuar. Më kapi një rrymë e madhe dhe gati u mbyta.
Ndjeva sikur trupi im po ikte. E pashë jetën time që shkëlqente para syve të mi; të gjitha momentet e rëndësishme që nga kur isha foshnjë deri në 21 vjeç. Edhe pse ishte një përvojë e thellë, në atë kohë thjesht e tregova dhe qesha për të me miqtë e mi.
Pasi u ktheva nga Shtetet e Bashkuara, babai im nuk dinte çfarë të bënte me mua. Doja të punoja në reklamë dhe marketing, por nuk kisha përvojë, kështu që nuk pranohesha për asnjë punë.
Përfundimisht, babai im më dha një punë drejtuese në fabrikën ku ai punonte, e cila zgjati për dy vjet e gjysmë. Në kohën kur u largova, vendosa se nuk do të bëja më kurrë një punë të cilën nuk e kisha pasion. Në fund të fundit, mendova se do të vdisja në të 30-at, doja përmbushje dhe një ndjenjë kontributi.
Bëra tetë muaj kërkime se çfarë donte shpirti im, sepse nëse do të kisha edhe pesë vjet për të jetuar, më duhej të kuptoja se çfarë doja të bëja me to. Më në fund arrita në pikën që të vendosa të bëhesha një sipërmarrës me kohë të plotë.
Gjatë atyre muajve kisha filluar të lexoja për herë të parë. Libri i parë që lexova, në moshën 24-vjeçare, kishte të bënte me shitjet dhe marketingun, por më pas fillova të gllabëroj letërsinë. Besoj se kam lexuar afro një mijë libra, për biznesin, psikologjinë dhe madje lexova edhe Biblën.
Me njohuritë e mia të reja fillova të jap këshilla për biznes dhe marketing. E bëra për rreth gjashtë muaj dhe më pëlqeu shumë, derisa dëgjova që një nga klientët e mi kishte bërë milionin e parë. Isha i lodhur dhe e kuptova se duhej ta ndaloja këtë marrëzi të dhënies së kësaj këshille, më duhej t'i arrija këto rezultate në jetën time së pari.
Zgjimi në tryezën e operacionit
Në të njëjtën kohë, pata përvojën time të tretë afër vdekjes. M'u desh të bëja një operacion në sy. Pas një mbidoze aksidentale në sasinë e morfinës që më ishte administruar, desh vdiqa.
U zgjova me sensorin në gishtin tim që mat rrahjet e zemrës. Krejt papritur gjithçka m`u zbardh. Nuk e di sa kohë kam qenë jashtë trupit tim, por më pas të gjitha infermieret erdhën në ndihmë dhe u ktheva në jetë.
Përsëri, nuk e pranova vërtet atë që kishte ndodhur një gjë e jashtëzakonshme, kështu që thjesht vazhdova jetën si normale.
Menjëherë pas kësaj, hapa biznesin tim të parë në moshën 25-vjeçare. Fillova me një fabrikë montimi, paketimi dhe më pëlqeu. E kuptova se të qenit sipërmarrës më dha energji dhe forcë, por pasi u anulua një marrëveshje shpërndarjeje prej 300,000 dollarësh, unë mbeta pothuajse i falimentuar.
Në kohën kur isha 29 vjeç, vendosa të lëvizja nga Melburni në Sidnei për të filluar një jetë të re. Mendoja se qyteti ishte i bukur dhe prioriteti im numër një ishte gjetja e një komuniteti të ri miqsh dhe njerëzish me të cilët mund të lidhesha, duke u fokusuar në sipërmarrjen time
Në atë kohë ende po e injoroja gjendjen time, por në vitin 2003 festova ditëlindjen time të 30-të. Unë isha plotësisht i shëndetshëm dhe bëra një festë të madhe për të shënuar këtë ditë. Nuk i tregova askujt për çrregullimin tim dhe isha ende shumë i shqetësuar për të.
Dy vjet më vonë, më erdhi një ide tjetër për një biznes. Filloi me një mikun tim, një mjek tërësisht i fiksuar pas teknologjisë.
E pyeta nëse mund të kaloja gjashtë muaj për të mësuar se çfarë po bënte, në mënyrë që të mund të krijoja një kurs në internet për të punuar në distancë. Ai ra dakord dhe më vonë fillova t'ua shes këtë kurs profesionistëve.
Bëja një shumë të mirë parash dhe më në fund po shlyeja borxhet që grumbullova gjatë sipërmarrjes sime të parë të biznesit. Gjithçka po shkonte mirë - derisa mjekët filluan të më thërrisnin furishëm.
“Pothuajse po vdes për shkak të tumorit në tru.”
Unë kisha bërë më të mirën për të injoruar gjendjen time, por kisha filluar të ndjeja dhimbjet në shtyllën kurrizore.
Mjekët më thanë se kisha një tumor të trurit 5 cm në pjesën e pasme të kokës. Ishte gati të dilte në çdo kohë, dhe nëse do ta kishte bërë këtë, do të më kishte vrarë. Ata duhej të operonin menjëherë. Thjesht mendova: 'A e ke seriozisht? Do të bëj një operacion truri javën tjetër? Në asnjë mënyrë.'
Pas tronditjes sime fillestare, pashë qiellin dhe thashë: 'Uau, mirë, ja ku është. Ky është fundi' Dhe ishte një moment lehtësues. Ishte vërtet e çuditshme, sepse ndërsa isha mirë në jetën time, ende mendoja: 'Mirë, mjaft. Mbase kaq ishte për mua’.
Kur u bëra përsëri i vetëdijshëm, gjëja e parë që mendova pasi hapa sytë ishte: 'Faleminderit Zotit, jam akoma gjallë'. Kisha frikë se mund të mos isha më i njëjti person - gjithashtu isha i frikësuar se mund të mos mund të flisja ose të ecja.
Ndërsa po shijoja realizimin tim, mjekët më informuan se kisha nevojë për një skanim MRI të plotë të trupit. Menjëherë më pas, më thanë se veshka ime e djathtë tani ishte aq e mbushur me tumore kanceroze sa përbënin 95 për qind të veshkës dhe se e majta ime kishte katër tumore të mëdha. Ata duhej të më operonin menjëherë.
Ishte një urgjencë kërcënuese për jetën, por unë thashë jo. Unë kisha ende ënjtje në kokë nga operacioni në tru, dhe këto tumore kishin qenë tashmë në trupin tim, për sa kohë një Zot e di. Unë nuk do të kthehesha në sallën e operacionit atë ditë.
Me ngurrim, mjekët ranë dakord të shtynin operacionin për disa muaj.
Pasi përfundimisht bëra operacionin për të hequr veshkën time të djathtë kanceroze në moshën 32-vjeçare dhe kur u ktheva në Australi, më në fund bëra një operacion në veshkën time të majtë për të hequr katër tumoret e mëdhenj kancerozë në moshën 34-vjeçare, sepse kanceri do të ishte përhapur dhe do të më vriste. E dija që kisha nevojë të shërohesha. Mora një vit pushim në 2006 dhe mendova se si doja ta kaloja jetën time. Udhëtova për një kohë dhe rashë në dashuri me Filipinet.
Ndërsa isha atje takova njerëz fantastikë, të talentuar dhe thjesht mendova me vete, a nuk do të ishte e mahnitshme nëse do të kisha një staf që do të më mbështeste nga Filipinet. Kështu, zgjerova njohuritë e mia ekzistuese për të krijuar një kompani, e cila u mundësoi punëdhënësve të menaxhojnë stafin globalisht, të cilën unë e kam drejtuar që atëherë.
Si është të përjetosh gati vdekjen
Në total, gati tetë herë e kam përjetuar vdekjen. I shtati ishte në moshën 45-vjeçare, kur iu nënshtrova një operacioni të dytë në tru për të hequr dy tumore. Një shpërthim, i cili çoi në tetë muaj rehabilitim, në mënyrë që të mund të mësoja përsëri të ecja dhe të flisja. Dhe i teti, në moshën 46-vjeçare, ndodhi kur bëra një operacion të dytë në veshkën time të majtë për të hequr gjashtë tumore me rritje të shpejtë.
Unë kam arritur të besoj një sërë gjërash. Pasi kalojmë në anën tjetër, besoj se jemi në një dimension tjetër kohor. Për disa arsye, ne jemi ende të vetëdijshëm, të pranishëm; ne ende kemi vetëdije brenda atij dimensioni, por është një zbrazëti e zezë. Për mua, ekziston kjo ndjenjë e njëshmërisë, çdo herë - megjithëse nuk kam ndier asgjë fizikisht për sa i përket trupit ose lëvizjeve.
Kur i afrohesh kaq shumë vdekjes dhe kthehesh, nuk mund të mos njohësh mrekullitë e të qenit këtu. Për mua, është si të jesh fëmijë në Disneyland. Dikush thotë: 'Ke dy ditë kohë. Shijoni të gjitha udhëtimet, bëni çfarë të doni, por ndërsa jeni këtu thjesht përpiquni të kujdeseni për të gjithë të tjerët dhe të kontribuoni diçka të mirë për parkun e lojërave.'
Pra, argëtohuni, bëni diçka që ju mbush me kënaqësi dhe plotëson nevojat tuaja, por gjatë rrugës, shërbeni dhe kontribuoni – përpiquni të ndikoni dhe ndihmoni të tjerët.
Besoj se të gjithë duhet të zgjohemi me realitetin se do të vdesim. Ne të gjithë e dimë këtë, por mendoj se shpesh ne luftojmë për të pranuar vdekshmërinë tonë. Besoj se duhet ta pranosh këtë fakt, për të pasur ndikim në këtë jetë.
Të gjithë kemi një lloj dëshire të thellë; diçka që duam ose diçka që duam të bëjmë. Nëse nuk bëni diçka për këtë tani, kur do ta bëni? Pavarësisht nëse është një libër, muzikë apo ide biznesi, kur jemi të jemi nën tokë nuk do duan të kishim bërë asgjë që t`u bënte keq të tjerëve.
So whether you think you'll make it or not, you might as well give it a shot while you're here. I believe the world will be better anyway. My only advice - do not strive only for comfort. We are visitors here. You might think our time will be long, but before you know it, it comes and goes.
