Do të tregojmë dikur,
kur koha ti fshijë
gjurmët në lëkurë,
si jetuam
"Kohën e Coronavirusit",
mikrobit të vogël,
të padukshmit.
Do të tregojmë,
si iu fshehem,
të voglit ushtar,
si për njëri-tjetrin,
ndjemë mall.
Si luftuam me paqe
dhe qetësi,
si qëndruam në shtëpi,
me ndërgjegje,
i bëmë ballë luftës,
duke i thënë JO rrugës.
Duke ndryshuar çdo rutinë,
për jetën në karantinë.
Kur përditshmërinë,
ta lyejme me lenten
e nostalgjise,
do ia tregojmë
si përrallë fëmisë,
"Dashuri, në kohën e Coronavirusit"
kështu ishte,
në kohën e gjyshit.
Ti, nuk e beson sot,
por në atë kohë
nuk shkoje dot,
nga Shkodra në Tirane,
kufinjtë u mbyllën anëmbanë.
Kjo luftë,
nuk njihte shpata,
dhe pse gjak kulllonin plagët,
luftohej veç me mënçuri,
nuk ishte kohë për trimëri.
Ne u deshëm,
pa u përqafuar,
të gjithë bashkë
dhe solidarë,
shiheshim veç në celularë.
Armiku ishte i vogël,
por kishte zënë pritë kudo,
udhëtonte prej nga Kina,
ndalte aeroplanë dhe makina.
Mjekët, ishin heronjte tanë,
engjëjt me bluzat e bardha,
sfidonin ditë për ditë
betejat, me duart e arta.
Ishte kohë për këshilla,
ishte kohë të bëhemi nji,
s'kishte politikë,
të na ndante,
as parti dhe as kufij.
Ishte kohë për dashuri.
*Nga Ambra Hysa