Nga Iva Tiço/ Nuk është ndonjë fjalë e bukur për t’u thënë. Askush nuk do që ta pranojë. Por ja që në mënyra të ndryshme, në momente të ndryshme, me fjalë krejt të ndryshme nga njëra tjetra, duke vepruar në mënyra të ndryshme, ne femrat shkojmë e nga shkojmë dhe përfundojmë aty: tek paranoja.
“Thuaja vetes tënde, se unë nuk jam ashtu”, do thoshte ndonjëra. Ose “gjej ndonjë fjalë tjetër dhe hajde e diskutojmë”, do thoshte ndonjë tjetër. Se po ta zbrazësh kështu, me emrin që ka “paranojë”, askush nuk mund ta pranojë e të thotë: po, kam paranoja dhe më lumtë që kam.
Epo mirë pra, ja ti nuk je me paranoja. Unë jo e jo. As kushërira ime. As shoqja e ngushtë. Me përjashtim të atij rastit, ku sa herë që i ecën diçka keq në punë, e shpie mendjen tek ajo kolegia e saj, goxha më e suksesshme, që nuk mjaftohet me suksesin e vet, por bën gjithfarë skenarësh për t’i prishur punë kësaj. Madje madje edhe e suksesshme nuk është se është edhe aq: thjesht kështu është perceptimi i njerëzve, se ajo në fakt është një e paaftë me brirë, por thjesht ka ngritur këtë imazhin rreth vetes… E kotë ta kundërshtoj shoqen time: ajo do ketë gjithmonë një histori për ta ilustruar, do ketë gjithmonë dikë, që do i ketë treguar diçka. Dhe largqoftë t’i them, që bën mirë ta fillojë analizën nga vetja dhe të mendojë se ajo tjetra nuk është kot ajo që është. Unë do isha thjesht e keqe. Dhe nëse largqoftë do shqiptoja frazën “paranojë”, do isha e denjë për t’u futur në listën e ish-mikeshave.
Është pastaj dhe ajo shoqja tjetër. Ajo që kontrollon orë e çast telefonin e të shoqit. Jo siç e kontrollon gjithë dynjaja, sepse kështu fjala ‘paranojë’ do humbte çdo ngarkesë negative, për aq kohë sa këtë e bëjmë (thuajse) të gjitha. Por që e kontrollon me themeli. Dhe paralelisht me këtë mban një ditar të gjithë veprimeve të të shoqit, për të kryqëzuar informacionin. Dhe kur nuk gjen asnjë dyshuese, nuk mendon se i shoqi është i pafajshëm por thotë: çfarë më ka shpëtuar në këtë histori? Ku duhet të kontrolloj që të gjej prova?!
Pikërisht provat dhe hetimet janë paranoja e kushërirës sime. Njeh dikë dhe po mendon të dalësh me të? Shko e pyet kushërirën time. Brenda 24 orëve do kesh gjithë informacionet që të duhen dhe ato që s’do doje t’i kishe ditur kurrë. Pikërisht në këtë moment ti ke hapur kutinë e Pandorës. Sepse ajo nuk e lë me aq. Ndërmerr veprime dhe hidhet në aksion me një zell të paparë. Zbulon çdo gjë që nuk shkon me të dhe përpiqet ta rregullojë. Nëse ai ka një problem në punë, kjo lëviz gjithë gurët që problemi të zgjidhet, kap gjithë dynjanë dhe telefonon gjithë rrjetin e njerëzve, sa për 5 minuta gjithë Tirana do merret me atë problem. Dhe nëse largqoftë ai ka një ish lidhje nga ato ende të pambyllurat e të vulosurat për fare, kjo do bëjë çmos që ajo tjetra, që ende nuk e ka mbledhur mendjen, të marrë vesh se ky që sapo ke njohur dhe ti jeni ndërkaq duke zgjedhur se ku do e keni shtëpinë e plazhit dhe si do i keni emrat e fëmijëve.
Pastaj është ajo vajza që nuk e ke më shoqe (për fat!). Dikur të pëlqente për sensin e humorit, derisa u zbulua se ajo xhironte në një vend të njëjtat batuta, gjithë ç‘u bënte ajo të tjerëve, ankohej se ia bënin të tjerët asaj. Kjo lloj paranoje njihet kollaj: shkruan çdo gjë në rrjetet sociale, ankohet për ata që e përndjekin me adresa fallce (ndërkohë që ka vetë nja dhjetë të tilla) dhe mendon që është qendra e Universit dhe si e tillë lëshon mesazhe të koduara për ata, që mendon se e kanë mendjen tek ajo . Qoftë e lumtur në paranojën e vet!
Pastaj është dhe mikesha ime e fëmijërisë, që mendon se është perfektja dhe asaj nuk i ndodhin kurrë gjërat e këqija. Aq problem e ka që të tjerët të mos e marrin vesh që asaj i ka bërë vaki diçka e keqe, sa në vend të vuajë hallin e saj, e harxhon gjithë kohën dhe energjinë për t’u mbushur mendjen të tjerëve, se është shumë mirë dhe s’i ka ndodhur asgjë… E shoh teksa qesh e shpenguar, e veshur bukur, e sapokrehur dhe duke rrezatuar sigurinë që bota është shumë e bukur dhe jeta e saj perfekte dhe rri e mendoj: po kjo kur do pëlcasë?! Po sikur në vend të asaj të qeshure, që unë e di që është e sforcuar, të qante me të madhe, a do ndihej ndoshta më mirë?
Po unë, vetë unë a kam paranoja? Ndoshta jo. Sepse si zor se mund të quhet paranojë ajo frika se mos prish gjithçka. Ja përshembull, je mirë e bukur dhe befas dëgjon diçka, që është shumë e vogël, fare e vogël, e që nuk duhet të të bëjë përshtypje. Pastaj rri e mendon, që dikur të ka ndodhur diçka e ngjashme, por s’ia vlen ta krahasosh, sepse nuk është rasti… Pastaj zë e mendon po sikur?? Por nuk e flet… E mendon prapë dhe e heq nga mendja. Pastaj të kujtohet se si dikur… U pooo, epo mirë, tenton ta harrosh, e të mos e lësh kurrsesi të ndikojë në të tashmen tënde. Ndërkohë kalojnë disa ditë, me të njëjtën ndjesi. Dhe mjafton një gjest i vogël dhe të shpërthesh… Dhe teksa nis e shpërthen, e ndjen se ke bërë gabim, se fiks kështu e ke shkatërruar dhe shumë vite me parë dhe s’duhej ta bëje më, se je penduar, ndërkohë që e dëgjon veten që flet dhe flet, dhe prish e prish…
Po sikur të thuash: më fal, nuk jam unë, është paranoja ime! Të kupton njeri vallë?
Së paku t’i kishin gjetur një tjetër emër.
*Ky post është publikuar në Tiranapost.al dhe është realizuar nga Iva Tiço.